باشد که فرهنگ نقدپذیری و انتقاد ترویج و تقویت شود و مقالات و نوشته‌ها و پژوهش‌ها به نحوی باشد که گفته‌اند: «منتقد باید با یک تحقیق دقیق از این دغدغه هم خاطر خود را آسوده کند». [1]

و اما مطلب زیر، دغدغه‌ای است که دیرزمانی می‌گذرد لیکن نه تنها همچنان ذهن دفاتر اسناد رسمی را به خود مشغول داشته بلکه گویی خانه‌زاد دفترخانه‌ها خواهد ماند!

هر مؤسسه و دستگاهی قسمتی از تکالیف و وظایف اصلی خود را به وسیله صدور بخشنامه عهده دفاتر رسمی می‌گذارد و ضعف خصوصی خود را با ضعف عمومی دیگران داخل و مسؤولیت خویش را لوث می‌کند.

تراکم این قبیل توقعات و تحمیلات آزادی‌های فردی سردفتران را فلج می‌کند و هرگونه حس ابتکار و اراده مؤثر را از بین می‌برد و این طبقه را در مرحله‌ای مخالف ناموس تکامل قرار می‌دهد.

بیائید به جای تحصیلداری و آمارگری بگذارید که سردفتر به کار و وظیفه اصلی خود برسد. اجازه بدهید که استعداد بدون قدرت تحت تأثیر قدرت بدون استعداد نباشد.

وای اگر به نام عدالت و قانون و در لفافه حفظ حقوق دولت و در نتیجه خبط و اشتباه اداری یا قضایی و بدفهمی این و آن دچار چرخ‌های بی‌حس و سنگین رسیدگی‌های بند و تبصره و بخشنامه و آیین‌نامه گردد. [2]

---

[1]. زرین‌کوب، عبدالحسین، نقد ادبی، امیرکبیر، تهران، 1373، ص. 95؛ به نقل از فرهنگ بزرگ سخن، انوری، حسن، ج. 4، سخن، تهران، 1381، ص. 1321.

[2]. مجله کانون سردفتران، دوره اول، سال سیزدهم، 1350، شماره مخصوص، ص. 253.

*. یادآور می‌شود نام مجله در دوره اول «کانون سردفتران» بوده است.